اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر بهزیستی ذهنی و امیدواری در والدین کودکان مبتلا به اوتیسم

با توجه به اثرات مخرب اختلال اوتیسم برای والدین این کودکان، توجه به مسائل روانی خصوصا بهزیستی ذهنی و امیدواری این والدین، حائز اهمیت می باشد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر بهزیستی ذهنی و امیدواری والدین کودکان اوتیسم انجام شده است.
طرح پژوهش از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه آزمایش و گواه می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه والدین دارای کودک مبتلا به اوتیسم مدرسه کودکان استثنایی نهال اهواز بود که از میان آنان 30 والد به روش نمونه-گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری گماشته شدند. گروه آزمایش و کنترل از لحاظ سن، سطح تحصیلات و وضعیت اقتصادی- اجتماعی همگن بودند. گروه آزمایش 8 جلسه تحت درمان مبتنی بر کیفیت زندگی به شیوه ی گروهی قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامه بهزیستی ذهنی و مقیاس امیدواری بود که شرکت کنندگان در مراحل پیش آزمون و پس آزمون آن ها را تکمیل نمودند. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از روش های آماری توصیفی و تحلیل کواریانس استفاده گردید.
نتایج حاصل نشان داد که میان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ متغیر بهزیستی ذهنی و امیدواری تفاوت معنی داری وجود دارد(001/0 > P). میزان بهزیستی ذهنی و امیدواری در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون به طور معنی-داری بیش از گروه کنترل بود.
درمان مبتنی بر کیفیت زندگی که از ترکیب روان شناسی مثبت نگر با رویکرد شناختی- رفتاری شکل گرفته، می تواند بهزیستی ذهنی و امیدواری والدین کودکان مبتلا به اوتیسم را افزایش دهد.