تاثیر مصرف مکمل سیلی مارین و تمرین استقامتی بر میزان مالون دی آلدئید پلاسمای مردان غیر فعال

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات استقامتی و مصرف مکمل سیلی مارین بر شاخص مالون دی آلدئید (MDA) مردان غیر فعال می باشد.
تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده که آزمودنی های آن 19 نفر و از بین کلیه دانشجویان مرد غیرفعال دانشگاه صنعتی شاهرود می باشد. پس از کسب رضایت نامه، آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه مداخله (11 نفر) و دارونما (8 نفر) تقسیم و مورد مطالعه قرار گرفتند. هر دو گروه به مدت 6 هفته، همزمان با مصرف مکمل سیلی مارین یا دارونما به اجرای تمرینات استقامتی پرداختند. نمونه های خون قبل و بعد از دوره تمرینی و مکمل گیری به منظور اندازه گیری شاخص پراکسیداسیون چربی از آزمودنی ها گرفته شد (MDA). برای تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق حاضر از نرم افزار SPSS16 و روش تحلیل واریانس مکرر (2×2) استفاده شد.
مصرف مکمل سیلی مارین همراه با تمرینات استقامتی در مقایسه با گروه دارونما موجب کاهش معنی داری میزان مالون دی آلدئید پلاسما را در گروه مکمل کاهش می دهد (012/0P≤).
تمرین استقامتی به همراه مصرف مکمل سیلی مارین به طور معنی داری پراکسیداسیون چربی در مقایسه با گروه دارونما را کاهش می دهد. لذا به نظر می رسد نوع، مدت و شدت تمرین و مقدار مصرفی مکمل سیلی مارین بر میزان پراکسیداسیون چربی و در نتیجه سطح مالون دی آلدئید پلاسما موثر می باشد.