ارتباط رفتار مربیگری با انگیزش موفقیت و عملکرد تیمی بازیکنان لیگ برتر هندبال کشور

هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان ارتباط رفتارهای مربی با انگیزش موفقیت و عملکرد تیمی ورزشکاران لیگ برتر هندبال بود. بدین منظور از پرسش نامه رفتار مربیگری (CBQ) مارتین و بارنز (1999) و پرسش نامه انگیزش رقابت ورزشی ویلیس (SAI) برای بررسی انگیزش موفقیت استفاده شد. برای ارزیابی عملکرد تیم های هندبال، رتبه آن ها در جدول ملاک قرار گرفت. پایایی ابزار تحقیق پس از یک مطالعه مقدماتی با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ (پرسش نامه رفتار مربی، 75/0= α، پرسش نامه انگیزش رقابت ورزشی،74/0= α) به دست آمد. جامعه آماری، شامل ورزشکاران حاضر در لیگ برتر هندبال در سال90-1389 بود. با درنظرگرفتن 14بازیکن برای هر تیم، 168 نفر به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد، جداول و نمودارها) و آمار استنباطی (آلفای کرونباخ جهت سنجش تجانس درونی سوالات پرسش نامه ها، تحلیل عامل تاییدیCFA جهت سنجش روایی سازه ابزار گردآوری داده ها، مدل یابی معادلات ساختاریSEM به منظور به آزمون گذاشتن مدل پیشنهادی، و نیز آزمون فرضیه ها) استفاده شد. یافته ها نشان داد بین رفتارهای واکنشی مثبت و انگیزش موفقیت بازیکنان رابطه معنی داری وجود دارد. یافته ها حاکی از ارتباط منفی و معنی دار رفتارهای واکنشی منفی و انگیزش موفقیت بازیکنان بود. بین رفتارهای واکنشی مثبت و منفی و رفتارهای طبیعی با عملکرد تیمی رابطه معنی داری مشاهده نشد. یافته ها نشان داد بین رفتارهای طبیعی و انگیزش موفقیت رابطه معنی داری وجود دارد. ارتباط بین انگیزش موفقیت و عملکرد تیمی هم معنی دار بود. با توجه به یافته های تحقیق، برنامه ریزی به منظور توسعه آگاهی مربیان از رفتارهای مربیگری و اطلاع رسانی در جهت اثراتی که مربی می تواند بر عملکرد و موفقیت کلی تیم و ورزشکاران داشته باشد، ضروری به نظر می رسد.