تغییرات پلاسمایی استئوکلسین و پروتئین شماره چهار اتصالی رتینول در بیماران با کارسینوم مدولاری تیرویید

سرطان تیرویید شایع ترین تومور بدخیم غدد اندوکرین بوده و مسئول حدود 1% سرطان ها در انسان می باشد. استئوکلسین، مهم ترین پروتئین غیر کلاژنی استخوان است. پروتئین های اتصالی رتینول خانواده ای از پروتئین ها هستند که به طور عمده ناقل رتینول در بدن می باشند. به منظور بررسی اثر وجود کارسینوم مدولاری تیرویید بر متابولسیم استخوان و بافت چربی، میزان پلاسمایی دو ترکیب مذکور اندازه گیری شد. جمعیت مورد مطالعه شامل 46 فرد مبتلا به کارسینوم مدولاری تیرویید و 44 فرد سالم بودند. افراد مبتلا پس از تشخیص از طریق نمونه بیوپسی در مراحل اولیه فراخوانده شده و پس از تکمیل فرم رضایت نامه وارد مطالعه شدند. میزان پلاسمایی هورمون ها با روش الایزای ساندویچ اندازه گیری و نتایج به دست آمده توسط نرم افزار SPSS ویراست 16 با روش t مستقل آنالیز گردیدند. میانگین غلظت پلاسمایی استئوکلسین در افراد بیمار (Mean±SD) ng/ml 5/3±1/33 و در افراد سالم ng/ml 2/1±5/12 بود (04/1 OR=) (001/0P=) میانگین غلظت پلاسمایی پروتئین شماره چهار اتصالی رتینول در افراد بیمار و سالم به ترتیب g/μml 7/2±5/82 و g/μml 6/1±8/22 بود (1/2OR=) این اختلاف از لحاظ آماری معنادار بود (001/0P=). با توجه به اختلاف غلظت پلاسمایی دو هورمون مذکور در افراد بیمار نسبت به افراد سالم، احتمال می رود وجود کارسینوم مدولاری در غده تیرویید بر متابولیسم بافت استخوان و بافت چربی تاثیرگذار بوده و لذا دو ترکیب یاد شده پتانسیل استفاده در تایید تشخیص یا پی گیری درمان را دارند.