یافته های بالینی و آزمایشگاهی در درجات اختلال تحمل گلوکز در دوران بارداری

تشخیص بموقع اختلال تحمل گلوکز در بارداری در پیشگیری از عوارض مادری و جنینی اهمیت دارد. هدف از این مطالعه بررسی همراهی یافته های بالینی و آزمایشگاهی با درجات اختلال تحمل کربوهیدرات در دوران بارداری در مقایسه با افراد طبیعی است.
خانم باردار به پنج درمانگاه دانشگاهی مراجعه نمودند. موارد شناخته شده دیابت قبل از بارداری از مطالعه خارج شدند. آزمون تحمل گلوکز یک ساعته 50 گرم با روش غربالگری همگانی مورد استفاده قرار گرفت. در مواردی که نتیجه این آزمون 130? میلی گرم در دسی لیتر بود. آزمون تحمل گلوکز سه ساعته 100 گرم انجام می شد. براساس نتایج آزمون های GCT و GTT، کلیه مراجعان به چهار گروه دیابت بارداری،IGCT، IGT و طبیعی تقسیم شدند. سابقه فامیلی و عوارض در بارداری های قبلی از بیماران اخذ شد و معاینات کامل بالینی انجام گرفت که شامل تعیین شاخص توده بدن و فشار خون ارزیابی افزایش وزن، پروتیینوری، گلیکوزوری، هیدرآمنیوس و ادم بودند. ادرار زیاد و پرنوشی مهمترین یافته های مورد توجه بودند.
از بین 2416 خانم باردار، 114 نفر (4.7%) مبتلا به دیابت بارداری بودند. از میان این 114 نفر 42 نفر (8/36%) چاقی، 39 نفر (2/34%) گلیکوزوری، 5 نفر (3/4%) پره اکلامپسی و 22 نفر (2/19%) افزایش وزن غیر طبیعی داشتند. ادرار زیاد (9/14%) و پرنوشی (6/12%) مهمترین یافته ها بودند. بیماران مبتلا نه دیابت بارداری در مقایسه با افراد طبیعی، گلیکوزوری، پلی هیدرآمنیوس، پروتئینوری، افزایش وزن و شاخص توده بدن بالاتری داشتند. همراهی این یافته ها در بیماران دیابت بارداری نسبت به افراد طبیعی از نظر آماری معنی دار بود. از بین بیماران دیابت بارداری 59 نفر (7/51%) هیچ یافته بالینی و آزمایشگاهی نداشتند.
شیوع افراد بدون علامت در بیماران مبتلا به درجات اختلال تحمل کربوهیدرات نشان می دهد که غربالگری براساس یافته های بالینی و آزمایشگاهی، بیماران زیادی را ناشناخته باقی می گذارد. علی رغم اینکه غربالگری براساس این یافته ها کارآیی لازم را ندارد، می تواند در ارزیابی سلامت دوران بارداری در این بیماران سودمند باشند.