جایگاه جمهوری اسلامی ایران در رویکرد نوین امنیتی سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)

سازمان پیمان آتلانتیک شمالی به عنوان یک سازمان بین المللی دفاعی که با هدف تامین امنیت جمعی در برابر بلوک شرق (شوروی) تشکیل شده بود، نه تنها با از میان رفتن این بلوک دچار اضمحلال و فروپاشی نگردید، بلکه با ارائه ی تفسیری جدید از نقش و مسئولیت خود مثل تامین امنیت انرژی جهانی، مبارزه با دزدی دریایی، حملات سایبری، مبارزه با نقض حقوق بشر، حمایت از گسترش نظام لیبرال دموکراسی و بازار آزاد، کنترل سلاح های کشتار جمعی و... توانست به حیات خود ادامه دهد. در این میان، جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک کشور مخالف نظام موجود بین المللی و مخالف سیاست های غرب از جایگاه بالایی در میان اعضای ناتو در ترسیم اهداف راهبردی و امنیتی شان برخوردار است؛ به خصوص در رویکرد نوین امنیتی ناتو که در نشست های لیسبون و شیکاگو به ترتیب در سال های 2010 و 2012 میلادی به تصویب اعضای سازمان رسید، آنها نگرانی خود را از ماهیت و روند فعالیت های هسته ای جمهوری اسلامی ایران اعلام کرده و از لزوم مقابله جدی با آن سخن گفتند. غرب به نوعی در رویکرد جدید امنیتی خود، جمهوری اسلامی ایران را به عنوان «دگر» و دشمن خود تلقی کرده است. با این پیش فرض، هدف این پژوهش پاسخ به این پرسش است که جایگاه جمهوری اسلامی ایران در رویکرد نوین امنیتی ناتو به چه شکل می باشد؟ یافته های تحقیق حاضر که با روش اسنادی و کتابخانه ای گردآوری شده است، حاکی از آن می باشد که ناتو با تغییر تعاریف امنیتی خود از مفاهیم سخت به نرم، سعی در گسترش حوزه ی نفوذ و عمل خود نموده است و با تغییر تعاریف ناتو از مسئولیت ها و وظایفش («خود» و «دگر») در مفاهیم ناتو نیز تغییر پیدا کرده است. بنابراین، با بررسی رویکرد نوین امنیتی ناتو نسبت به جمهوری اسلامی ایران، قابل ذکر است که این سازمان و در راس آن ایالات متحده ی آمریکا با «دگر» تلقی کردن جمهوری اسلامی ایران، سعی در امنیتی جلوه دادن مسائل مرتبط با ایران به ویژه پرونده ی هسته ای ایران می نماید.