اثر نوارپیچی بر ثبات پویا و دامنه حرکتی فعال در ورزشکاران زن با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا

هدف از این پژوهش بررسی اثر نوارپیچی بر ثبات پویا و دامنه حرکتی فعال در ورزشکاران زن با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا است 22 ورزشکار زن شامل 12 فرد با بی ثباتی مزمن مچ پا و 12 فرد سالم در تحقیق شرکت نمودند. مدت زمان رسیدن به ثبات در جهات قدامی - خلفی، داخلی - خارجی و عمودی قبل و پس از نوارپیچی به شیوه بسکت ویو، با استفاده از صفحه نیرو و زاویه حرکتی فعال با استفاده از گونیامتر یونیورسال اندازه گیری شد. به منظور ارزیابی یافته ها قبل و پس از نوارپیچی از آزمون تی همبسته استفاده شد. سطح معنی داری آزمون 05/0p≤ در نظر گرفته شد.
تفاوت معنی داری در زمان رسیدن به ثبات قبل و پس از نوارپیچی در جهات داخلی - خارجی، قدامی- خلفی و عمودی در گروه سالم وجود نداشت (77/0، 33/0، 44/0= p). در گروه آسیب دیده فقط در تی تی اس عمودی، قبل و پس از نوارپیچی تفاوت معنی دار وجود داشت (001/0= p). تفاوت معنی داری در میزان زاویه حرکتی قبل و پس از نوارپیچی در حرکات دورسی فلکشن، پلانتار فلکشن، اینورشن و اورشن در گروه سالم (004/0، 000/0، 04/0،003/0=p) و گروه آسیب دیده (021/0، 001/0، 001/0، 001/0=p) وجود داشت.
در افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا، نوارپیچی می تواند باعث بهبود ثبات پویا در برخی از جهات شود.