تاثیر تمرینات ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری بر سطح مقطع عضلات فلکسور عمقی گردن در بیماران مبتلا به گردن درد مزمن غیر اختصاصی

تعیین اثربخشی تمرینات اختصاصی ثبات دهنده عضلات گردن نسبت به تمرینات ایزومتریک حداکثری برسطح مقطع عضلات فلکسور عمقی گردن، بهبود ناتوانی و درددر بیماران مبتلا به گردن درد مزمن می باشد. این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده روی 50 بیمار با تشخیص گردن درد مزمن طی سالهای 92-1391 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 25 تایی تمرین های ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری قرار گرفتند. درد با مقیاس اندازه گیری دیداری درد، شدت ناتوانی با پرسشنامه تاتوانی گردن و سطح مقطع عضلات فلکسور عمقی گردن در هر دو طرف با دستگاه اولتراسونوگرافی قبل، 4، 8 و 12 هفته پس از مراجعه ارزیابی شد. برنامه درمانی هر دو گروه شامل 48 جلسه تمرین طی 8 هفته، هر هفته 6 جلسه و هر جلسه با تکرار تمرین های مشخص بود. از آزمون های آنالیز واریانس، آزمونهای t مستقل و t زوج برای مقایسه نتایج قبل، حین و بعد از درمان بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. میانگین درد در هر دو گروه تمرینی ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری کاهش یافت (P=0/482). میانگین ناتوانی گردن نیز در هردو گروه تمرینی کاهش معنی داری را نشان داد (P<0/001). میانگین سطح مقطع عضلات فلکسور عمقی گردن در هر دو طرف در بیماران گروه تمرینات ثبات دهنده بطور معنی داری افزایش یافت. اما در گروه تمرینات ایزومتریک حداکثری تغییری نکرد (P<0/001). این مطالعه نشان داد که هر دو روش تمرین ثبات دهنده و تمرین ایزومتریک حداکثری گردن در بیماران با درد مزمن گردن سبب کاهش درد و ناتوانی می شوند منتها تمرینات ثبات دهنده از تاثیر بیشتری برخوردار بودند. افزایش سطح مقطع عضلات فلکسور عمقی گردن در هر دو طرف راست و چپ در تمرینات ثبات دهنده اتفاق می افتد.