مقایسه فرسودگی شغلی پرستاران بخش های ICU، اورژانس، جراحی و ارتباط آن با تنیدگی ادراک شده و راهبردهای مقابله با تنیدگی

حرفه پرستاری تنش زاست و فشار روانی آن می تواند منجر به فرسودگی شغلی شود اما نوع ادراک از یک رویداد تنش زا و راهبرد مقابله ای به کار رفته می تواند این رابطه را تعدیل کند. هدف پژوهش حاضر مقایسه فرسودگی شغلی پرستاران بخش های ICU، اورژانس و جراحی و ارتباط آن با تنیدگی ادراک شده و راهبرد مقابله ای آنان بود.
پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی است. جامعه پژوهش کلیه پرستاران زن و مرد شاغل در بخش های ICU، اورژانس و جراحی چهار بیمارستان آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در شهر ساری بودند (180=N). تعداد نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان 120 نفر تعیین شد که از بین پرستاران بخش های ICU، اورژانس و جراحی بیمارستان های فوق الذکر، به شیوه نمونه گیری تصادفی- طبقه ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه های فرسودگی شغلی تدیم، تنیدگی ادراک شده کوهن و راهبردهای مقابله ای اندلر و پارکر بودند. جهت تحلیل داده ها از آزمونهای توصیفی – تحلیلی در نرم افزار SPSS v.19 استفاده شد.
نتایج نشان داد که 16/64 درصد (77 نفر) از پرستاران فرسودگی شغلی متوسط، 66/31 درصد (38 نفر) فرسودگی بالا و 2/4 درصد (5 نفر) فرسودگی شغلی پایین داشتند. از سوی دیگر تفاوت معناداری در فرسودگی شغلی پرستاران بخش هایICU، اورژانس و جراحی دیده نشد (511/1F=، 255/0P=). بین تنیدگی ادراک شده، استفاده از راهبردهای هیجان مدار و اجتنابی با فرسودگی شغلی، رابطه مثبت و معنادار (000/0P=، 381/0 r=، 577/0 r=، 429/0 r=) و بین راهبرد تکلیف مدار و فرسودگی شغلی رابطه منفی و معنی دار وجود داشت (000/0P =، 480/0- =r).
با توجه به بالا بودن میزان فرسودگی شغلی در پرستاران و مرتبط بودن آن با تنیدگی ادراک شده و راهبردهای مقابله با تنیدگی، شناسایی پرستارانی که تنیدگی ادراک شده بیشتری دارند یا از راهبردهای مقابله ای نامناسب استفاده می نمایند، ضروری است.