مروری بر مدل های کم کاری تیروئیدی در موش صحرایی: مقایسه ی عملکرد تیروئید در موش صحرایی و انسان

پژوهش گران به طور کلی نمی توانند از انسان به عنوان مدل برای بررسی بیماری ها استفاده نمایند، زیرا این امر موجب به خطر انداختن سلامت انسان می شود و نیز کنترل شرایط بررسی در مطالعات انسانی غیر ممکن است. حیوانات از نظر بیولوژی، فیزیولوژی، آناتومی، بیوشیمی، فارماکولوژی و ژنتیک بسیار شبیه به انسان هستند. با توجه به این که سیستم های عملکردی بعضی از حیوانات شبیه انسان و نیز قابل دستکاری هستند، بنابراین مدل های مناسبی برای انجام پژوهش ها می باشند و بسیاری از دانسته های کنونی حاضر در مورد علوم پزشکی از پژوهش های اولیه روی مدل های حیوانی به دست آمده است. در میان حیوانات موش صحرایی جز پرکاربردترین آن ها برای ایجاد مدل های مختلف می باشند که داری عمر کوتاه بوده و تولید نسل های زیاد از آن در دوره ی کوتاه و مطالعه روی تمام مراحل زندگی آن امکان پذیر است. در میان سیستم های فیزیولوژیک بدن، غده ی تیروئید دارای نقش مرکزی در تکامل انسان بوده و برای عملکرد طبیعی تمام بافت ها در تمام عمر مورد نیاز است. مدل های کم کاری تیروئیدی موش صحرایی به علت شیوع بالای این بیماری در انسان بسیار مهم بوده و توسط روش های مختلف شامل برداشت تیروئید، استفاده از داروهای ضدتیروئیدی و تغییرات ژنتیکی به وجود می آیند. هدف پژوهش حاضر بررسی ویژگی های غده ی تیروئید موش صحرایی و مقایسه ی آن با انسان و مرور انواع مدل هایی بود که برای ایجاد کم کاری تیروئید به کار می روند.
روش های دارویی برای ایجاد کم کاری تیروئید در موش صحرایی ارزان و در دسترس بوده و به سادگی قابل استفاده می باشد، ولی ممکن است عملکرد قسمت های دیگر بدن را نیز تحت تاثیر قرار دهد.