درد عارفانه در آثار عطار نیشابوری

درد عارفانه یکی از موضوع های مهم در سخن عارفان است و عطار نیشابوری این موضوع را به عنوان یکی از کلمه های محوری درضمن آثارش بیان کرده است. از نظر عطار، جدایی روح از جایگاه اصلی یا به عبارت دیگر هبوط آدم از بهشت، مایه و اساس این درد شده و فقط انسان از آن برخوردار است، دیگر موجودات با وجود این که از عشق تا حدودی برخوردارند، از این درد بی بهره اند. این درد اساس سیر و سلوک عرفانی و انگیزه ای برای عمل کردن به دانسته های معنوی است. به همین دلیل، عطار انسان ها را به شناختن این درد تشویق می کند و این امر را برای رسیدن به هدف های عالی معنوی ضرور می داند. در این مقاله، کوشش نویسنده بر آن است که آن چه عطار درباره ی ویژگی های این درد و کیفیت و فواید شناخت آن گفته است، به نظر خوانندگان برساند.