تعیین فاصله داری بهینه ی طاق های بتنی و برآورد نشست در ایستگاه های مترو- مطالعه ی موردی: ایستگاه هفت تیر خط 6 متروی تهران

احداث خطوط مترو به عنوان یک نیاز اساسی شهرهای بزرگ و در حال توسعه مطرح است. از بین روش های احداث ایستگاه های زیرزمینی مترو، روش پیش نگهداری طاق بتنی، علاوه بر پایداری فضا، کاهش جابجایی های سطحی را به همراه دارد. برای طراحی بهینه ی طاق های بتنی، پارامتر فاصله داری که در حصول پایداری و مهار جابجایی های سطحی تاثیرگذار است، عمدتا با استفاده از مدلسازی عددی تعیین می شود. هدف از این مقاله، ارایه ی روشی برای تعیین این پارامتر با استفاده از مدلسازی دوبعدی است. در این روش فاصله داری بهینه با معیارهای ساکورایی و تنش مجاز آیین نامه ی بتن ایران تعیین و سپس نشست حاصل از آن با دو روش عددی و تحلیلی- تجربی برآورد می شود. معیار کرامر نیز برای محاسبه ی مقادیر مجاز نشست بکار برده می شود. به عنوان نمونه، سازه ی نگهبان ایستگاه هفت تیر خط 6 متروی تهران، با این روش طراحی و فاصله داری بهینه طاق های بتنی تونل های رکتیفایر، جنوبی و بخش های اول و دوم تونل شمالی ایستگاه، به ترتیب برابر 3، 5/2، 3 و 5/3 متر محاسبه شده است.