توسعه ی پایدار گردشگری از دیدگاه دو مکتب ایده آلیسم و پراگماتیسم

به طور کلی بررسی هر مسئله و موضوعی از دیدگاه و منظر مکاتب مختلف می تواند نتایج متفاوت و شاید متناقضی به دنبال داشته باشد که این موضوع افق های تازه ای را در خصوص موضوع پیش روی محقق می گشاید. در این میان موضوع «توسعه ی پایدار» در بسیاری از پژوهش های توسعه، به طور کل و در پژوهش های گردشگری، به طور خاص رواج یافت که برداشت های متعدد و متنوعی درباره ی این مفهوم و شیوه ی تحقق آن وجود دارد که معلول پارادایم های فکری و دیدگاه های مختلف صاحب نظران است. از این رو آشنایی با مکاتب فلسفی و مقایسه ی آن ها با یکدیگر مطلوب و مفید است؛ زیرا می تواند موجب ایجاد شناخت و آگاهی و بروز روحیه ی نقادی نسبت به خط مشی ها و برنامه ریزی های توسعه ی پایدار گردشگری شود. در این نوشتار سعی شده است مسئله ی توسعه ی پایدار گردشگری از دیدگاه دو مکتب فلسفی ایده آلیسم و پراگماتیسم مورد بررسی و مداقه قرار گیرد. روش تحقیق در این پژوهش، دارای رویکردی تطبیقی است که به مطالعه ی وجوه افتراق و تشابه دو مکتب فلسفی پراگماتیسم و ایده آلیسم در زمینه ی توسعه ی پایدار گردشگری پرداخته و یافته های آن را در قالب جداولی مجزا ارائه شده است. مقایسه برخی از مولفه های توسعه ی پایدار گردشگری اعم از مشارکت، اصول اخلاقی، حفظ محیط زیست و آموزش از دیدگاه این دو مکتب نشان می دهد که تفاوت هایی مشخص بین مکتب پراگماتیسم و ایده آلیسم در خصوص توسعه ی پایدار گردشگری وجود دارد که به نظر می رسد استفاده از اصول هر دو مکتب و اصرار نداشتن بر توجه به یکی و رها کردن دیگری، گزینه بهتری برای توسعه ی پایدار گردشگری باشد که می تواند موجبات رشد پایدار هرچه بیشتر این صنعت را فراهم سازد که لازم است در برنامه های ملی نیز به این امر توجه بسیار گردد.