رشد اخلاقی؛ اصول و روش های آن از نظر افلاطون

این مقاله دیدگاه افلاطون را درباره رشد اخلاقی تحلیل و بررسی می کند. اگرچه نخستین تحقیق علمی درباره رشد اخلاقی و پیوند آن با رشد عقلانی را روان شناسان دوران معاصر انجام دادند، اما به گواهی تاریخ، مفهوم رشد اخلاقی و ارتباط آن با رشد عقلانی را نخستین بار افلاطون طرح کرد. در حالی که روان شناسان با نگاهی توصیفی به بیان چگونگی پیشرفت ذهنی و قضاوت های اخلاقی انسان و ارتباط آنها با یکدیگر پرداخته اند، افلاطون به مثابه فیلسوفی فضیلت گرا با نگاهی هنجاری به تبیین نظریه خویش درباره رشد اخلاقی و معرفتی پرداخته، رشد اخلاقی را حاصل رشد همه جانبه ابعاد وجودی انسان تلقی می کند. وی با توجه به محوریت فضایل در نظریه اش، می کوشد با استفاده از روش های مبتنی بر تلقین، عادت، تقلید از الگوها و نقل حکایات پندآموز در مراحل نازل تربیتی، منش فردی را ارتقا دهد و در مراحل عالی تر به رشد قدرت تفکر و بصیرت از طریق آموزش ریاضیات و دیالکتیک بپردازد، به گونه ای که فرد قادر به تشخیص درست و نادرست و عمل به آن باشد. این مقاله درصدد است ماهیت رشد اخلاقی را از نظر افلاطون بر اساس نظریه اخلاقی و معرفتی اش بررسی کند و سپس به تبیین مهم ترین اصول، مبانی فلسفی، عوامل و روش های مهم تربیتی وی بپردازد.