ساختار سکانس پایانی در سینمای مدرن

ساختار دکوپاژی سکانس پایانی فیلم های مدرن با استفاده از براکتینگ و کدهای پایانی سعی در ایجاد نوعی پی شآگاهی از پایان فیلم در ذهن تماشاگر دارد. براکتینگ با تکرار تصاویر سکانس ابتدایی در پایان فیلم و یا استفاده از تمهیدات صوتی، آغاز و پایان فیلم را در یک چارچوب قرار می دهد. کدهای پایانی نشانگر نقطه ی پایان فیلم اند و با استفاده از نمابندی و حرکات دوربین، پایان فیلم را اعلام می دارند. سینمای مدرن در بستار فیلم برخی از پرسش هایی را که در طول روایت در ذهن تماشاگر ایجاد شده است بی پاسخ می گذارد تا تماشاگر را به درگیری ذهنی با اثر و اندیشیدن پیرامون آن ترغیب نماید. برخی از کارگردانان سینمای مدرن ترجیح می دهند روایت آثارشان را همچون سینمای کلاسیک با پایان بسته همراه سازند اما اکثر آنان پایان باز را به عنوان الگوی روایی آثارشان برم یگزینند. پایان باز با عدم تکمیل زنجیره ی روابط علی و معلولی به ابهام این آثار در سکانس پایانی می افزاید. ساز و کار ابهام در سکانس پایانی ذهن تماشاگر را بلاتکلیف می گذارد و در نهایت منجر به شک لگیری حس عدم تعین می شود و تفسیر و نتیجه گیری قطعی از این آثار را دشوار و گاهی ناممکن می سازد