موانع حکم پذیری حقیقت هستی

پیش تر در مقاله «حکم ناپذیری وجود» با براهینی اثبات کردیم که هستی (به معنای مطلق واقعیت)، حکم پذیر نیست، و ممکن نیست که حکمی داشته باشد؛ بنابراین نمی توان موضوع فلسفه اولی را هستی (به معنای مطلق واقعیت با تعابیر گوناگونش) قرار داد. اینک در این مقاله که در امتداد و ادامه همان مقاله است. در تلاشیم تا موانعی را که از حکم پذیری هستی و موضوع فلسفه شدن آن جلوگیری می کنند، روشن سازیم. در مجموع چهار مانع را در این مقاله بیان کرده ایم که عبارت اند از: 1. کثرت ناپذیری وجود، 2. امتناع عروض بر حقیقت هستی، 3. امتناع عروض «واجب بالذات» و «ممتنع بالذات» بر هستی، 4. بی مرزی حقیقت هستی. هدف این پژوهش پیش رو این است که با ارائه موانع حکم پذیری هستی (به معنای مطلق واقعیت) روشن سازیم که موضوع فلسفه اولی، هستی (به معنای مطلق واقعیت با تعابیر گوناگونش) نیست.