بررسی خصوصیات سالمونلاهای جدا شده از منابع دامی و انسانی به روش واکنش زنجیره ای پلیمراز و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آن ها

باکتری سالمونلا یکی از مهمترین پاتوژن ها با تنوع میزبانی بسیار گسترده در میان حیوانات است که فاکتورهای حدت متعدد، نقش مهمی در بیماری زایی آن دارند. با توجه به اهمیت ژن های spvA، int2 و invC در بیماریزایی سالمونلاها، هدف از این مطالعه تشخیص و شناسایی این ژن ها، امکان استفاده از آن ها به عنوان ژن هدف در تشخیص سروتیپ های سالمونلا و ارزیابی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در این سروتیپ ها بوده است. تعداد 64 مورد سالمونلا جدا شده از نمونه های بالینی دامی و انسانی از نظر امکان وجود هر کدام از ژن های فوق به صورت جداگانه و با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که هر یک از ژن های spvA، int2 و invC به ترتیب به میزان 6/65٪، 1/39٪ و 6/76٪ در سالمونلاهای جدا شده یافت شده اند. هفت سروتیپ مختلف سالمونلا با استفاده از آنتی سرم های اختصاصی از منابع مختلف دامی و انسانی جدا شد. نتایج تست حساسیت ضد میکروبی نشان داد که از 64 نمونه سالمونلا 20 (25/31%) مورد به همه آنتی بیوتیک های مورد استفاده مقاوم بودند. میزان حساسیت سروتیپ ها به آنتی بیوتیک های آمیکاسین 4/84%، کوآموکسی کلاو 2/81%، سفپیم 4/73%، سفتیزوکسیم 6/76%، سفتریوکسان 9/60%، مروپنم 50%، نورفلوکساسین 8/82% و پیپراسیلین 75% مشاهده شد. به نظر می رسد که می توان از ژن spvA برای تشخیص سالمونلاهای دارای پلاسمید حدت و از ژن های spvA و int2 در تشخیص سالمونلاهای دارای مقاومت آنتی بیوتیکی بهره جست. بر اساس این حقیقت که ژن spvA یک ژن پلاسمیدی است و ژن int2 بر روی قطعات ژنی متحرک قرار گرفته است و همچنین با توجه به اینکه ژن کروموزومی invC وابسته به سیستم ترشحی نوع III است (در همه سالمونلاها موجود نیست)، می توان نتیجه گرفت که اگر چه حضور این سه ژن تاییدی بر تشخیص سالمونلا است؛ اما عدم حضور این ژن ها سالمونلا نبودن نمونه را تایید نمی کند. شیوع بالای دو ژن spvA و int2 در سالمونلاهای دارای مقاومت چندگانه آنتی بیوتیکی ممکن است بیانگر نقش مهم این ژن ها در انتشار مقاومت آنتی بیوتیکی باشد، چنانکه افزایش سروتیپ های دارای مقاوت چندگانه آنتی بیوتیکی به عنوان تهدید جدی در سلامت عمومی محسوب می شوند.