بررسی روند آشتی جویی و انتقام جویی در سه داستان کودک با موضوع جنگ، برپایه گفتمان شناسی انتقادی

در این مقاله تلاش شده است تا الگویی برای تحلیل زبان شناختی ادبیات جنگ از منظر گفتمان شناسی انتقادی ارائه و برپایه ی آن سه داستان تحلیل شود. این داستان ها ازنظر پیگیری روند انتقام جویی و آشتی جویی بررسی می شوند. برای این کار ساخت های گفتمان مدار با توجه به دیدگاه ون دایک درباره ی قطبی سازی، بررسی شده اند. پرسشی که در این باره مطرح می شود، این است که آیا در داستان، قطبی سازی خودی در مقابل دشمن وجود دارد؟ و چنانچه بازنمایی طرفین درگیر جنگ قطبی شده باشد، آیا خودی بازنمایی کاملا مثبت و دشمن بازنمایی همه جانبه ی منفی دارد؟ فرض بر این است، داستانی که قطبی شدگی همه جانبه ی خودی کاملا سفید و دشمن کاملا سیاه را دارد، روند انتقام جویی و داستانی که این قطبی شدگی را ندارد، روند آشتی جویی را دنبال می کند. چنانچه داستانی فقط به بازنمایی یک طرف بپردازد، از این نظر خنثی است. روند آشتی جویی، روندی مناسب برای دوران صلح و پس از جنگ، دوران بازسازی و به سازی روابط بین دو ملت، است؛ چراکه در این دوران، به خصوص در روایت جنگ برای کودک، می توان با تنفرزدایی از عمل جنگ و عوامل درگیر در آن و معرفی عامل یا عاملان واقعی و پشت پرده ی آغازگر جنگ از تحریک حس انتقام جویی بین دو ملت و بروز جنگ های آینده جلوگیری کرد.