وجه تمایز گویش بشاگردی و فارسی در بعضی جنبه های آوایی و دستوری

گویش بشاکردی، در منطقه بشاکرد که ناحیه ای است کوهستانی، بین استان های کرمان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان رواج دارد. به دلیل وضعیت جغرافیایی خاص و نداشتن راه های ارتباطی و در نتیجه، دور بودن از مرکز و به دنبال آن، عدم ارتباط با مناطق مجاور، باعث شده که تا همین زمان اخیر، یعنی دو دهه گذشته، این گویش بکر و دست نخورده باقی بماند. نویسنده قبل از ایجاد همگونی با لهجه فارسی، مبادرت به جمع آوری و تجزیه و تحلیل این گویش نمود. در این مقاله، سعی شده که وجوه افتراق این لهجه، از لحاظ آوایی و بعضی جنبه های دستوری، با فارسی نشان داده شود. این مقابله نشان می دهد بعضی آواها و واجها که در فارسی باستان و میانه وجود داشته و به دلایلی از میان رفته اند؛ هنوز در این گویش کاربرد دارد. همچنین سعی شده تنها به توصیف بعضی از جنبه های دستوری این گویش که با فارسی تفاوت بارز دارد؛ پرداخته شود مانند حروف تعریف معین و نامعین، پسوندهای جمع ساز، صفات، قیود، علامت مصدر و...
به طور کلی، اختلاف این گویش با فارسی آن قدر زیاد است که مساله تفهیم و تفاهم در گویشوران این گویش و فارسی زبانان را، با مشکی جدی روبرو می سازد.