اثربخشی گروه درمانی شناختی-وجودی بر ناامیدی افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مولتیپل اسکلروزیس (MS)، بیماری خودایمنی، التهابی و مزمن است که تحت تاثیر ضایعات تخریب میلین در جسم سفید مغز، نخاع شوکی و اعصاب بینایی بروز می کند. بیماری مولتیپل اسکلروزیس به عنوان یک بیماری مزمن با بروز ناگهانی و غیرقابل پیش بینی سبب بروز علائم خلقی گوناگون ازجمله ناامیدی در ابعاد مختلف زندگی بیماران می گردد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف سنجش اثربخشی گروه درمانی شناختی- وجودی بر ناامیدی افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت.
روش تحقیق مطالعه حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون - پس آزمون گسترش یافته بود. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به ام اس تحت پوشش انجمن ام اس استان مازندران در سال 1392 بودند. از میان افراد تحت پوشش، 20 زن به شیوه دردسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه 10 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. همه شرکت کنندگان ابزار سنجش ناامیدی بک (BHS) را در مرحله پیش آزمون و در مرحله پس آزمون تکمیل کردند. گروه آزمایش طی 8 جلسه تحت مداخله قرار گرفتند، ولی گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس استفاده شد.
یافته ها نشان دادند گروه درمانی شناختی- وجودی در کاهش ناامیدی بیماران ام اس صرفا روی زیر مقیاس «فقدان انگیزش» تاثیر معنی داری دارد.
بنابراین برای حل و فصل مشکلات هیجانی این بیماران بهره گیری از فنون شناختی- وجودی روش موثری می باشد.