بررسی کیفیت برنامه آموزشی دانشگاه افسری امام علی(ع) (با تاکید بر مولفه های ثانویه)

آموزش و پرورش فرایند و پدیده ای است که بخش گسترده ای از منابع مادی و معنوی اغلب جوامع را به خود اختصاص می دهد؛ چرا که اغلب جوامع این نوع هزینه کرد را سرمایه گذاری بلند مدت تلقی می کنند. از این رو ارزیابی مداوم و علمی ماحصل و فرایند نظام آموزشی یک کشور به معنای عام و نهادهای آموزشی و علمی به معنای خاص به اندازه خود نظام آموزشی واجد ارزش و اهمیت است. این پژوهش تلاشی است در جهت ارزیابی برنامه آموزش های علمی دانشگاه افسری امام علی(ع) از منظر استادان و دانشجویان تا با پاسخ به پرسشنامه ای صد سوالی، روایی و پایایی معطوف به 9 متغیر اصلی یک برنامه آموزشی- درسی نظرات خود را بیان کنند.
در این مقاله در راستای تکمیل مباحث و نتایج مربوط به چهار مولفه اولیه (عباسیان و همکاران، 1392)، به ارزیابی برنامه مذکور از منظر پنج متغیر ثانویه شامل: نظام ارزشیابی، امکانات و فناوری آموزشی، تعاملات درون سازمانی، نظام پذیرش دانشجویی و وضعیت استادان از منظر میزان انطباق با استانداردهای متعارف و روابط متقابل درونی پرداخته شده است. البته در بررسی چهار شاخص اول مورد مطالعه در این مقاله، میزان انطباق و هماهنگی آن ها با برنامه، اهداف و محتوای آموزشی نظام آموزشی نیز مد نظر بوده است، اما متغیر استادان از منظر انتظارات متعارف مورد بررسی قرار گرفته است. تجزیه و تحلیل کمی داده ها بر اساس ضرایب بسامد انتخاب گزینه های مربوط به متغیرها، تایید کننده رضایت نسبی از نظام ارزشیابی تحصیلی، عدم اتفاق نظر در کیفیت و ماهیت بهره برداری از امکانات و فناوری آموزشی، انقطاع و عدم هماهنگی در تعاملات درون سازمانی، عدم اتفاق نظر و نگرش مثبت تر به شیوه پذیرش دانشجو و در نهایت عدم رضایت بخشی از جایگاه و نحوه تعامل با استادان است. از این رو، برنامه ریزی آموزشی- درسی دانشگاه مستلزم بازنگری و انطباق با معیارها و استانداردهای علمی است.