ارزیابی روش های برنامه ریزی خط سیر به منظور ناوبری خودکار سکوهای پرنده بدون سرنشین

در سال های اخیر، سکوهای پرنده بدون سرنشین (UAV) مجهز به سامانه خودکار ناوبری، در کاربردهای گوناگونی مانند مدیریت بحران، سنجش از دور، امداد و نجات، مراقبت، شناسایی و رهگیری تارگت بکار گرفته شده اند. اهمیت به کارگیری هواپیماهای خودکار بدون سرنشین به عنوان سکوی حامل سنجنده و نقش آن در مدیریت بحران نشان می دهد که برنامه ریزی انعطاف پذیر، بهینه و خودکار مسیر پرواز UAV با توجه به قیود مختلف مکانی-زمانی امری بایسته جهت هدایت و ناوبری خودکار می باشد. ازاین رو، این مسئله نیازمند فراکاوی مکانی جامعی از پارامترهای موثر در خط سیر سکو، توسعه الگوریتم های کارا و راهکارهای علمی و عملی جهت برنامه ریزی و ناوبری بهینه و خودکار می باشد. در این پژوهش افزون بر بررسی پژوهش های پیشین، ارزیابی جامع روش های عمومی برنامه ریزی مسیر ارائه شده است. سپس برخی ملاحظات و توصیه ها، نقاط ضعف و قوت این روش ها ارائه شده و افزون بر مقایسه، پیشنهادهایی ارائه می گردد. در پایان، راهبردهای مسیریابی و برنامه ریزی سکوها در سناریوهای جستجوی تارگت بررسی می شود.