بررسی نقش ساختار مکانی شبکه های حمل و نقل شهری بر نحوه عملکرد معابر

تردد و مسافرتهای درون شهری افراد از طریق کانالهایی بنام خیابانها صورت می پذیرد بطوریکه هر یک از این کانالها به نوبه خود دارای ارتباطات مکانی با سایر کانالهای مجاور بوده و در مجموع یک چیدمان مکانی را تشکیل می دهند. نوع و وضعیت این ارتباطات مکانی، ساختار مکانی شبکه مزبور نامیده می شود. بر اساس این دیدگاه، ساختار مکانی یک شبکه را می توان قیدی مکانی برای حرکت و مسیریابی افراد در شبکه در نظر گرفت که می تواند بر نحوه شکل گیری الگوی حرکتی آنها تاثیرگذار باشد. در تحقیق حاضر سعی شده است تا کیفیت و چگونگی تاثیرگذاری ساختار مکانی شبکه بر نحوه عملکرد معابر شهری مورد ارزیابی قرار گیرد. برای انجام اینکار معیاری تحت عنوان فرکانس کوتاهترین مسیر (SPF) جهت ارزیابی اهمیت ساختاری معابر شبکه مورد استفاده قرار گرفته و نتایج آن با عملکرد هر معبر در دنیای واقعی (شامل آزادراه، بزرگراه، خیابان اصلی و...) مقایسه شده است. آزمون آماری انجام شده برای مقایسه، نشان می دهد که بین خصوصیات ساختاری هر معبر و نحوه عملکرد آن در توزیع و انتقال ترافیک یک رابطه معنادار با سطح اطمینان 99% وجود دارد. بطوریکه معابری که از نظر ساختاری با اهمیت می باشند در محیط شهری نیز جزو معابر شریانی بوده و مشارکت بالایی در توزیع و انتقال ترافیک دارند. تبیین ارتباط بین ساختار مکانی و الگوی شکل گیری ترافیک می تواند از دیدگاه طراحی شهری و توسعه شبکه های حمل و نقل شهری بسیار حائز اهمیت باشد. بدین معنا که می توان در خصوص معابر مهم ساختاری پیش بینی های لازم در زمینه ویژگی های فیزیکی لازم و یا طراحی کاربری خاص اراضی به منظور مدیریت حجم بالای ترافیک مورد انتظار در این قبیل از معابر را پیش از اجرا و پیاده سازی صورت داد.