مقایسه اثر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و PNF بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد 60 تا 80 سال

تعادل به عنوان شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت های روزمره محسوب می شود. هدف از این تحقیق مقایسه اثر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد 60 تا 80 سال می باشد.
این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود که از بین 380 نفر افراد سالمند واقع در شهرستان فارسان، 45 نفر به طور تصادفی به 3 گروه 15 نفره تقسیم شدند. میانگین سن در گروه زنجیره بسته (6/70±69/93سال)، در گروه تسهیل عصبی عضلانی (6/90±67/20سال) و در گروه کنترل (6/95±72/53سال) بود که به طور داوطلبانه دراین تحقیق شرکت نمودند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی های هر سه گروه در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. دو گروه مداخله، تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی را در مدت 45دقیقه و طی هشت هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند. جهت تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس برای داده های تکراری در سطح معناداری p≤0.05 استفاده شد.
یافته ها نشان داد تغییرات درون گروهی و تعامل گروه ها در هر سه متغیر معنادار بود (p≤0.05). از دیگر نتایج حاصله عدم معناداری تفاوت های بین گروهی طی دو نوبت آزمون گیری در تعادل ایستا با چشمان باز و بسته (p>0.05) و معناداری در تعادل پویا بود (p≤0.05).
مطابق با نتایج پژوهش، دو روش تمرینی زنجیره حرکتی بسته و PNF می تواند در بهبود تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد مورد استفاده قرار گیرد.