بررسی قدرت رادیوگرافی دیجیتال با و بدون گزینه نرم افزاری sharpening در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال مینا در دندان های پرمولر (invitro)

هدف از این مطالعه بررسی قدرت رادیوگرافی دیجیتال در مقایسه با رادیوگرافی دیجیتال با گزینه نرم افزاری sharpening در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال مینا در دندان های پرمولر(invitro) می باشد.
این تحقیق با طراحی آزمایشگاهی برروی80 عدد دندان پرمولر انجام شد. دندانها در دو بلوک به صورت قرارگیری 2پرمولر در فک بالا و 2پرمولر در فک پایین به وسیله پوتی در فیلم نگهدار XCPثابت شدند. تصویر رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال اولیه تهیه و این تصاویر با اعمال گزینه sharpening نیز در حافظه دستگاه نگهداری شدند، سپس از هر کدام از بلوک ها یکی از دندان ها به صورت انتخاب تصادفی خارج شده و در یک سطح پروگزیمال آن حفره ایجاد شده و به محل اولیه بر گردانده شد. مجددا از کلیه بلوک ها رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال اولیه و با گزینه نرم افزاری sharpening تهیه شد. 80 تصویر تهیه شده با نسبت 1به 1 بر روی فیلم پرینت گرفته شدند وتوسط یک رادیولوژیست مورد بررسی قرار گرفتند. سپس نتایج آماری با استفاده از آزمون نسبت ها و آزمون کاپا بررسی گردید.
در مشاهده تصاویر با استفاده از رادیوگرافی دیجیتال معمولی،P.P.V و N.P.V به ترتیب برابر،97% و 84/8% و هنگام استفاده از نرم افزار P.P.V، sharpening و N.P.Vبه ترتیب برابر 91/2% و 80/4% بود. آزمون نسبت ها نشان داد که اختلاف از نظر آماری معنی دار نیست. (0/4> P) رادیوگرافی دیجیتال با گزینه نرم افزاری sharpening در مقایسه با رادیوگرافی دیجیتال اولیه نتوانست سبب بهبود تشخیص پوسیدگی های پروگزیمالی مینا شود.