تاثیر داروی سیلیمارین بر تکثیر لنفوسیت های T فعال شده ی انسانی در شرایط آزمایشگاهی (In vitro)

استفاده ی گسترده از داروهای گیاهی به دلیل اثرات حفاظتی آن ها بر ارگان های مختلف بدن در مطالعات بسیاری نشان داده شده است. سیلیمارین یک کمپلکس فلاونولیگنان مشتق از گیاه خار مریم (Milk thistle) با نام علمی Silybum marianum است. از این ترکیب، به علت داشتن اثرات ضد التهابی و حفاظتی در بیماری های کبدی (Hepatoprotective) در کلینیک استفاده می شود. در سال های اخیر، اثرات تعدیل ایمنی (Immunomodulatory) این گیاه از سوی محققین مورد توجه قرار گرفته و در این خصوص مطالعاتی صورت پذیرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر سیلیمارین و DMSO (Dimethyl sulfoxide) بر تکثیر لنفوسیت های T انسانی در شرایط کشت سلولی بود.
جداسازی سلول های تک هسته ای خون محیطی (PBMCs یا Peripheral blood mononuclear cells) از افراد سالم داوطلب و سپس تحریک آن با کانکاناوالین A (Con A یا Concanavalin A) انجام گرفت و میزان تکثیر سلول ها پس از نشان دار کردن سلول ها با ماده ی فلورسنت CFSE (Carboxyfluorescein succinimidyl ester) بررسی و ارزیابی آن با فلوسیتومتری نسبت به شاهد مورد سنجش قرار گرفت.
سیلیمارین در غلظت های μM 100 و μM 200 نسبت به DMSO به طور قابل ملاحظه ای تکثیر سلول های تک هسته ای خون محیطی را مهار می کند.
با توجه به اثر مهاری سیلیمارین بر تکثیر سلول های T، شاید بتوان از آن به عنوان جایگزین داروهای شیمیایی مهار کننده ی ایمنی و یک داروی حیات بخش در شرایط نیاز به سرکوب ایمنی، استفاده نمود.