بررسی نتایج درمان های انجام شده در بخشTMJ دانشکده دندانپزشکی در سال تحصیلی 90-1389

اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی از مشکلات شایع بیماران مراجعه کننده به دانشکده های دندانپزشکی می باشد. علی رغم ارایه درمان های مناسب برای این بیماران در مطب ها و دانشکده ها، نتایج و میزان موفقیت این درمان ها به صورت مشخص ارزیابی و گزارش نشده است. تحقیق حاضر با هدف تعیین عملکرد و نتایج درمان های ارایه شده برای بیماران مبتلا به اختلالات مفصل TMJ مراجعه کننده به گروه آموزشی TMD دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال تحصیلی 90-1389 انجام شد.
در یک تحقیق توصیفی- مقطعی 85 بیمار تحت درمان در گروه آموزشی TMJ دانشکده دندانپزشکی، بعد از سپری شدن حداکثر 3 ماه به این مرکز فراخوانده شده و شاخص های دموگرافیک، نتایج معاینات انجام شده و میزان بهبودی علایم و نشانه های اختلالات TMD در آن ها تعیین گردید(بهبودی کامل، بهبودی جزیی و عدم بهبودی). رضایت بیماران از درمان ها نیز تعیین و تفاوت آن در میان افراد دارای علایم و نشانه های اختلالات TMD در قبل و بعد از درمان با آزمون Mann-Whitney U بررسی شد.
شایع ترین علایم و نشانه های بیماران شامل درد (TMJ (35 نفر، 42/2% و کلیک (33 نفر، 39/8%) و نیز حساسیت مفصل (26 نفر، 31/3%) بوده است. میانگین سنی بیماران 32/3 سال و اکثریت آن ها نیز خانم بودند (72 نفر در برابر 11 نفر). همچنین، 44 نفر (53/0%) با استفاده از اسپلینت، 11 نفر (13/3%) با اسپلینت قدامی و 17 نفر (20/5%) نیز از طریق اسپلینت و فیزیوتراپی درمان شده بودند. از کل نمونه ها، 65 نفر (87/3%) از نتایج رضایت داشته و 16 نفر (19/3%) هم از این درمان ها راضی نبودند. در انتهای درمان، افراد دارای درد TMJ (001/0> P) و حساسیت مفصل (0/001> P) رضایت کمتری در مقایسه با بیماران فاقد این علایم نشان دادند. در سایر موارد تفاوت های معنی داری ازنظر میزان رضایت در میان افراد دارای علایم و نشانه های مختلف TMD در قبل و بعد از درمان مشاهده نگردید(0/05 < P).
در مجموع درمان های ارایه شده به بیماران TMD در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران درمان های موفقی بوده و اکثریت بیماران مراجعه کننده نیز از مزایای این درمان ها بهره مند شده بودند.