بررسی امکان کاشت، استقرار و مقایسه کیفیت علوفه چهار گونه گیاه شورپسند در کویر میقان اراک

اصلاح و احیاء مراتع تحت تاثیر شوری و قلیائیت، به دلیل شرایط خاص حاکم بر این گونه اکوسیستم ها، در اولویت کاری مسئولان اجرایی کشور قرار گرفته است. قدم اول در این امر شناسایی گونه های گیاهی مناسب با تاکید بر گونه های بومی، برای این مناطق می باشد، به طوری که ضمن استقرار مناسب، استعداد رشد و تولید را در شرایط عرصه مورد نظر داشته باشند؛ بنابراین در این تحقیق سازگاری چهار گونه گیاهی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در کویر میقان اراک برای مدت سه سال انجام گردید. منطقه مورد مطالعه دارای متوسط میزان بارندگی 327 میلی متر، بافت خاک سنگین و از نوع لوم–سیلتی-رسی، میزان شوری خاک بین 7/1-2/1 میلی موس بر سانتی متر و ارتفاع سطح آب زیرزمینی بیش از سه متر بود. روش کشت گونه های گیاهی به روش کشت نهال گلدانی و به فاصله 2/5 متر از یکدیگر در اواسط آبان ماه انجام شد. صفات مورد بررسی شامل میزان استقرار، درصد پوشش گیاهی، شادابی، تولید علوفه و میزان خوشخوراکی گونه بود. نتایج نشان داد که تمامی گونه ها از استقرار خوبی برخوردار بودند و اختلاف معنی داری بین آنها از نظر صفاتی مانند درصد پوشش گیاهی، شادابی و تولید علوفه وجود داشت. بیشترین مقدار پوشش گیاهی مربوط به گونه Atriplex canescens و کمترین آن، متعلق به Atriplex leucoclada بود. بیشترین میزان تولید علوفه در گیاه Halimion verrucifera و بیشترین میزان شادابی در گیاه A. canescens مشاهد گردید. نتایج حاصل از تعیین میزان خوشخوراکی گونه ها به روش باقی مانده علوفه به روش کافه تریا نشان داد که اختلاف معنی داری بین میزان مصرف علوفه در گونه های مورد مطالعه وجود داشت، به طوری که گیاه H. verrucifera بیشترین و گیاه Camphorosma monspeliacum کمترین میزان مصرف علوفه را داشتند. به طور کلی گیاه H. verrucifera که یک گونه بومی در منطقه می باشد، نسبت به سایر گونه های مورد مطالعه از نظر تولید علوفه و میزان خوشخوراکی برتری نشان داد، بنابراین کشت این گونه در منطقه توصیه می شود.