بررسی تاثیر اجرای پروتکل زمان آرام بر معیارهای فیزیولوژیک نوزادان نارس

درمحیط NICU محرک های بیش از حد پرتنش وجود دارد. اگرچه اقدامات در این بخش در حال حاضر نوزادان را نجات می دهد؛ اما می تواند موجب اختلال در توانایی نوزاد در سازگاری با محرکات محیطی شود.
تعیین تاثیر اجرای پروتکل زمان آرام بر معیارهای فیزیولوژیک نوزاد نارس.
در این کارآزمایی بالینی تقاطعی، 120 نوزاد نارس در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان قائم(عج) مشهد در سال 1393 به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مداخله تخصیص یافتند. در گروه مداخله، پروتکل زمان آرام که شامل آماده کردن محیط، تعدیل فعالیت های پرستاری و مادران در طی ساعات 18-16 اجرا می شد و گروه شاهد در ساعات 13-11 برنامه های معمول بخش را دریافت می کردند. فشارخون، تعداد تنفس و ضربان قلب در فواصل 15 دقیقه حین مداخله و یک ساعت قبل و بعد از هر دو زمان و همچنین سطح صدا و شدت نور اندازه گیری شد. تحلیل داده ها توسط آزمون های تی مستقل، من ویتنی، آنالیزواریانس با اندازه های تکراری و فریدمن با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 5/11 انجام شد.
40 درصد نوزادان دختر و 60 درصد پسر بودند. از لحاظ فشارخون سیستولیک (44/0p<) و دیاستولیک (36/0p<) تفاوت معناداری بین دو گروه نبود. میانگین ضربان قلب نوزادان گروه مداخله در ساعت دوم مداخله (4/12±7/135) به طور معنی داری کمتر از نوزادان گروه کنترل (4/14±7/145) بوده است (02/0p<). تعداد تنفس در ساعت دوم مداخله در گروه زمان آرام کمتر از گروه کنترل بود (007/0p<).
اجرای پروتکل زمان آرام می تواند با کاهش محرکات محیطی (صدا، نور و دستکاری)، ضربان قلب و تنفس را کاهش داده و برای کاهش استرس نوزادان نارس توصیه می شود.