طراحی مدل انتقال فناوری و دانش نانو در ایران به روش دلفی فازی

نانوفناوری نقش بسیار مهمی در توسعه علمی، اقتصادی و سیاسی کشورها ایفا می کند. به طوری که تطبیق با جهان پویای امروز و تبدیل شدن به قدرت اول منطقه خاور میانه و قرارگیری در صف پیشگامان این عرصه مشروط به اکتساب فناوری و دانش فناورانه مرتبط با نانو است. یکی از راه های کوتاه مدت، ضربتی و اثربخش اکتساب نانوفناوری و دانش آن، انتقال فناوری است که علی رغم اهمیت بسیار زیاد، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. از سوی دیگر، شرایط خاص ایران و فشار تحریم ها به ضرورت این مسئله می افزاید. زیرا، تعامل دانشی و فنی در شرایط تحریم پیچیده تر و دشوارتر می شود و امکان انتقال کامل دانش و فناوری به خصوص در زمینه فناوری های پیشرفته و بسیارپیشرفته نظیر نانوفناوری کاهش می یابد. لذا، بررسی و شناسایی تاثیرگذارترین عوامل بر انتقال دانش و فناوری نانو و طراحی مدلی بومی برای تسهیل تصمیم گیری صحیح و هوشمندانه در این حوزه با آگاهی از نبود چنین مدلی در ادبیات موضوع، دغدغه و محرک اصلی تحقیق حاضر است. تحقق اهداف پژوهش، با بهره گیری از روش دلفی فازی در شناسایی 18 عامل اصلی موثر بر انتقال فناوری و دانش نانو، وزن دهی عوامل یا معیارهای مدل پیشنهادی و طبقه بندی آنها در 5 گروه کلی: 1- منبع (تامین کننده) فناوری، 2- دریافت کننده (متقاضی) فناوری، 3- فرایند انتقال فناوری، 4- ماهیت فناوری و 5- محیط پیرامون فرایند انتقال فناوری میسر شده است و مبنای طبقه-بندی عوامل بر رویکرد سیستم های باز به مسئله انتقال فناوری استوار می باشد.