تاثیر شدت استئوآرتریت زانو بر پارامترهای زمانی- مکانی راه رفتن زنان یک مطالعه مقدماتی

استئوآرتریت زانو یکی از شایع ترین بیماری های مفصلی وابسته به سن است. شدتهای مختلف این بیماری از طریق مکانیزم های جبرانی مختلف منجر به تغییر در الگوی راه رفتن می شود. هدف مطالعه حاضر بررسی چگونگی تاثیر شدتهای مختلف استئوآرتریت زانو بر پارامترهای زمانی مکانی راه رفتن است.

40 زن در سه گروه استئوآرتریت خفیف٬ متوسط و شدید و یک گروه افراد بدون استئوآرتریت بر اساس معیار K-L Scale برای این مطالعه انتخاب شدند. افراد با سرعت مورد دلخواه خود در مسیر تعیین شده آزمایشگاه راه رفتند تا 5 آزمون موفق ثبت گردید. سپس پارامترهای زمانی مکانی راه رفتن شامل طول گام، سرعت، آهنگ راه رفتن، درصد فاز استانس، زمان گام و زمان استانس مورد آنالیز قرار گرفتند.

نتایج تستهای ANOVA و آنالیز Post hoc نشان داد که طول گام و طول گام اصلاح شده تنها پارامترهایی بودند که در گروه سالم تفاوت معنی داری با گروه استئوآرتریت متوسط و شدید داشتند (004/0=P و 001/0=P برای طول گام و 014/0=P و 001/0=P برای طول گام اصلاح شده). گروه استئوآرتریت شدید در تمام متغیرها با گروه های کنترل و استئوآرتریت خفیف دارای تفاوت معنی دار بود (05/0>P). به علاوه زمان گام در افراد دارای استئوآرتریت متوسط به طور معنی داری کمتر از افراد استئوآرتریت شدید بود (038/0=P).

به نظر می رسد متغیرهای زمانی مکانی راه رفتن پارامترهای ارزشمندی برای تفکیک شدت های مختلف استئوآرتریت زانو باشند و می توانند این بیماران را از افراد سالم تفکیک کنند. از بین این پارامترها احتمالا طول گام یک پارامتر مناسب برای تشخیص افراد بدون استئوآرتریت زانو از افرادی است که از این بیماری رنج می برند.