امید در مراقبت کنندگان و بیماران همودیالیزی

در بیماری های مزمن، امید مکانیسم سازگاری مهمی بوده و به عنوان فاکتوری چند بعدی در بهبودی و سازگاری موثر تعریف می شود. ناامیدی و به دنبال آن افسردگی یک پیامد شایع در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه است. به دلیل شیوع بالای عوارض و اختلالات روانی اجتماعی مشاهده شده در بیماران دیالیزی و مراقبت کنندگان آنها این مطالعه با هدف تعیین سطح امید بیماران همودیالیزی و مراقبت کنندگان آنها صورت گرفته است.

در این مطالعه توصیفی مقایسه ای از نوع مقطعی، تمامی بیماران تحت درمان با همودیالیز مراجعه کننده به بیمارستان امام علی(ع) شهر بجنورد و مراقبت کننده اصلی آنها که حداقل 6 ماه از شروع درمان آنها گذشته باشد، از فروردین تا خرداد ماه سال 1392 مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده شاخص امید هرث بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری همچون مجذور کای، تی تست و محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و با به کارگیری نرم افزار 17SPSS صورت گرفت.

در مجموع تعداد 62 نفر بیمار و63 مراقبت کننده وارد مطالعه شدند. میانگین امید در گروه بیمار 7/ 19 و در گروه مراقبت کنندگان 7/ 18 بود و از نظر آماری تفاوت معنی داری مشاهده نشد اما اختلاف آماری سطوح امید در دو گروه معنی دار شد(001/ 0=p). افراد دارای امید پایین، متوسط، بالا درگروه بیماران به ترتیب 79%، 7/ 17%، 2/ 3% و در گروه مراقبان به ترتیب دارای امید 4/ 98%، 6/ 1% بودند و هیچکدام از مراقبت کنندگان وضعیت امید بالایی نداشتند.

یافته های مطالعه بیان گر این بودند که مراقبت کنندگان نمره امید کمتری را نسبت به بیماران دارند که بر لزوم برنامه ریزی جهت حمایت و بازتوانی مراقبت کنندگان بیماران مبتلا به بیماری های مزمن در کنار درمان و حمایت از بیمار تاکید دارد.