رابطه کودک آزاری با ویژگی های شخصیتی و رفتار پرخطر در نوجوانان

کودکان از آسیب پذیرترین گروه های جامعه هستند و خطر تعرض افراد گوناگون در خانواده یا اجتماع، همواره آن ها را تهدید می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه کودک آزاری با ویژگی های شخصیتی و رفتار پرخطر دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان اسلامشهر می باشد.
پژوهش حاضر مطالعه ای مقطعی-تحلیلی است. جامعه آماری دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه شهرستان اسلامشهر در بهار 1393 بودند. 528 نفر به روش نمونه گیری خوشه ایاز بین 4 دبیرستان (2 دبیرستان دخترانه و 2 دبیرستانه پسرانه) انتخاب شدند. پرسشنامه ضربه کودکی، پرسشنامه پنج عاملی شخصیتی نئو و مقیاس خطرپذیری نوجوانان، ابزارهای مورد استفاده جهت گردآوری اطلاعات بودند. جهت تحلیل داده ها، از آزمون آماری تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد.
نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که بین دختران و پسران از لحاظ تجربه آزاردیدگی و خطرپذیری تفاوت معناداری دیده می شود (به ترتیب 16/2-t=، 03/0P= و 03/5-t=، 001/0P=). همچنین نتایج پژوهش حاکی از وجود رابطه معنادار بین کودک آزاری با ویژگی های شخصیتی، رفتار پرخطر و تمام خرده مقیاس های آن است (05/0P<). نتایج تحلیل رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که تجربه آزاردیدگی قادر به تبیین 14 درصد خطرپذیری کل، 25 درصد ویژگی شخصیتی روان نژندی، 14 درصد برون گرایی، 10 درصد گشودگی، 01 درصد انعطاف پذیری و 13 درصد وظیفه شناسی است)05/0(P<.
با توجه به یافته های تحقیق، برخورد مناسب با کودکان دارای اهمیت ویژه ای است. سوء رفتار با کودکان منجر به شکل گیری ویژگی های شخصیتی نامناسب و افزایش رفتارهای پرخطر در آن ها خواهد شد.