بررسی اثرات کودهای زیستی بر عملکرد و اجزای عملکرد گیاه گوجه فرنگی در یک خاک آلوده به کادمیوم

مشکلات زیست محیطی ناشی از مصرف بی رویه کودهای شیمیایی و تنش های حاصل از آلودگی خاک به فلزات سنگین از جمله علل استفاده از کودهای زیستی در کشاورزی می باشد. همچنین برای حفظ محیط زیست و مقابله با تنش فلزات سنگین استفاده از این کودها ضروری می باشد. به همین منظور برای بررسی اثرات کودهای زیستی بر میزان عملکرد و اجزای عملکرد گیاه گوجه فرنگی تحت تنش کادمیوم، یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار طراحی و انجام گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح آلودگی خاک به کادمیوم و تیمارهای تلقیح کود زیستی بودند. سطوح آلودگی خاک به کادمیوم شامل صفر، 5، 10، 20، 40 و 80 میلی گرم کادمیوم در کیلوگرم خاک بودند و شش ترکیب تلقیح کود زیستی شامل: M0 بدون تلقیح،: M1 باکتری حل کننده فسفات+ باکتری محرک رشد + ازتوباکتر،: M2 قارچ میکوریز + ازتوباکتر + آزوسپریلوم،: M3 باکتری محرک رشد + آزوسپریلوم + قارچ میکوریز،: M4 باکتری حل کننده فسفات + قارچ میکوریز + باکتری محرک رشد + ازتوباکتر) و: M5 باکتری محرک رشد + قارچ میکوریز + ازتوباکتر در این آزمایش به کاربرده شد.نتایج نشان داد که کاربرد کودهای زیستی عملکرد و اجزای عملکرد گیاه گوجه فرنگی را به جز در قطر و طول میوه و قطر ساقه، نسبت به تیمار شاهد بطور معنی داری افزایش داد. کود زیستی M2 که شامل قارچ میکوریز، باکتری ازتوباکتر و باکتری آزوسپریلوم بود، میزان عملکرد گوجه فرنگی را 8/179% افزایش داد.بیشترین میزان عملکرد در اثر تیمار کود زیستی M2 بدست آمد بطوری که با بقیه تیمارها تفاوت معنی دار داشت و در مقابل میزان عملکرد بدست آمده از تیمار کود زیستی M1 در حدی بود که با تیمار شاهد کود زیستی تفاوت معنی دار نداشت. در مقابل آلودگی خاک به کادمیوم رشد گیاه را کاهش داد و با افزایش سطح آلودگی عملکرد و اجزای عملکرد گیاه کاهش یافت.