اسپاستیسیته پس از سکته مغزی: مروری نظام مند و متا آنالیزبر مطالعات گذشته

اسپاستیسیته به دنبال سکته مغزی اثرات سوئی بر کیفیت زندگی و عملکرد بیماران داشته و بار اقتصادی و روانی زیادی را ایجاد می نماید، شناخت عوامل مرتبط با اسپاستیسیته می تواند در درمان و پیشگیری آن کمک نماید. هدف از مطالعه حاضر مروی نظام مند و متاآنالیز بر مطالعاتی است که به بررسی شیوع اسپاستیسیته و عوامل مرتبط با آن به دنبال سکته مغزی پرداخته اند.
جستجوی مطالعات انجام شده در فاصله زمانی سال های 2000 لغایت 2014 در منابع اطلاعاتی Pubmed، Science direct، Scopus، Google scholar وSpringer انجام شد. کلید واژگان Spasticity، Ischemic stroke، Hemorrhagic، Prevalence، Gender، Age برای جستجو مورد استفاده قرار گرفت.
با استفاده از واژه های کلیدی فوق و پس از حذف مقالات تکراری 769 مقاله به دست آمد و پس از بررسی عنوان مقالات 42 مقاله انتخاب شد که پس از بررسی چکیده و متن مقالات، فقط 16 مقاله که دارای معیار ورود بودند بررسی شدند. ارتباط اسپاستیسیته با، زمان، سن، جنس، نوع سکته مغزی و محل ضایعه به ترتیب در 9، 9، 9، 5 و 6 مقاله بررسی شد. مطالعات نشان دادند که شیوع اسپاستیسیته زیر 3 ماه، بین 3 تا 6 ماه و بالاتر از 6 ماه بعد از سکته مغزی به ترتیب 4 تا 27 درصد، 19 تا 6/ 42 درصد و 20 تا 38 درصد بود. گذشت زمان باعث افزایش شدت اسپاستیسیته شده بود. در هیچ مطالعه ای ارتباط معنی داری میان جنس و نوع سکته مغزی با اسپاستیسیته وجود نداشت. یافته های مربوط به سن تا حدودی متناقض بود. ضایعه مناطق تحت قشری با اسپاستیسیته شدید اندام فوقانی ارتباط معنی دار داشت اما ارتباطی بین درگیری لوب ها و نواحی عروقی با اسپاستیسیته دیده نشد.
زمان نقش مهمی در بروز و تغییرات شدت اسپاستیسیته به دنبال سکته مغزی بازی می کند.