مقایسه دو رهیافت محاسبه ی شاخص بارندگی استاندارد در اقلیم های خشک و مرطوب ایران

یکی از مهم ترین شاخص های پایش خشکسالی، شاخص بارندگی استاندارد (SPI) می باشد. این شاخص اساس تعریف و پایش خشکسالی در بسیاری از مطالعات خشکسالی می باشد. در این مطالعه، از دو رهیافت برای محاسبه ی SPI استفاده شد. در روش اول با فرض تبعیت داده های بارندگی از توزیع گاما و در روش دوم با در نظر گرفتن توزیع بهینه برای مقادیر بارندگی تجمعی هر ماه، سری های زمانی SPI در سه مقیاس 3، 6 و 12 ماهه محاسبه شد و در گام بعد آزمون معنی داری اختلاف نتایج حاصل از دو روش انجام شد. در هر سه مقیاس زمانی، به طور متوسط، فراوانی اختلاف معنی دار در نتایج دو روش، در طبقه نرمال حداکثر بود و پس از آن، از میان طبقات ترسالی، طبقه ی ترسالی خیلی شدید و ترسالی خفیف و از میان طبقات خشکسالی، طبقات خشکسالی خفیف و خشکسالی متوسط، دارای بیشترین فراوانی از نظر اختلاف معنی دار در نتایج دو روش بودند. نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از رهیافت نخست در محاسبه SPI سبب طبقه بندی نا-درست بویژه در طبقات خفیف و متوسط خشکسالی می شود. از این روی، محاسبه SPI بر مبنای توزیع های بهینه به جای استفاده ی مطلق از توزیع گاما، در راستای پایش دقیق تر جهت اعمال مدیریت مناسب خشکسالی پیشنهاد می شود.