اشاره به دور به مثابه ابزار حفظ وجهه در قرآن و شیوه برخورد مترجمان با آن

از آنجایی که یکی از مهم ترین عرصه های تکریم و حفظ وجهه، زبان است، هر زبانی برای خود از مکانیزم های مشخصی جهت تحقق این امر استفاده می کند و از جمله این مکانیزم ها، بهره گیری از صفات و ضمایر اشاره است. پژوهش پیش رو در صدد است تا کاربرد صفات و ضمایر اشاره را در عرصه حفظ وجهه در قرآن کریم بررسی نماید و شیوه برخورد مترجمان با این پدیده زبانی را ارزیابی کند.
در این پژوهش که با رویکردی توصیفی تحلیلی انجام گرفته، نگارندگان از نظریه استعاره های مفهومی یا شناختی که از سوی لیکاف و جانسون مطرح شده، مدد جسته اند و در بررسی نه آیه ای که در ابتدای سوره های بقره، یونس، یوسف، رعد، حجر، شعراء، نمل، قصص و لقمان قرار دارند، به این نتیجه رسیده اند که در قرآن از صفات و ضمایر اشاره به دور به عنوان ابزاری برای حفظ وجهه استفاده شده که اساس آن یک استعاره جهتی است و در آن «شیء خوب، قدرتمند و با ارزش، دور است» که البته این دوری می تواند در عرض یا طول باشد. برخی مترجمان قرآن در برخورد با این پدیده، با بی توجهی از کنار آن گذشته و به ترجمه تحت اللفظی بسنده نموده اند و برخی دیگر نیز از راهکارهای متفاوت به پدیده فوق الذکر توجه نموده و در جهت بدست دادن ترجمه ای صحیح برآمده اند.