واکنش های تراکمی نانوکامپوزیت های پلی یورتان- ایمید نشات گرفته از سطح سیلیکا

افزایش پایداری گرمایی پلی یورتان ها (PUs) به خاطر خواص عالی مکانیکی و فیزیکی خوبی که دارند بر توسعه کاربردهایشان خواهد افزود. در این تحقیق اصلاح ساختار شیمیایی، با وارد کردن گروه ایمیدی در ساختار زنجیر افزاینده، و افزودن هم زمان برخی نانوذرات باعث ارتقاء مقاومت گرمایی ترکیب نانوکامپوزیت پلی یورتان سیلیکا حاصله می شود. در ابتدا، دی ال حاوی گروه ایمید به عنوان یک مونومر ساخته شد. پیش ساز نانو ذرات سیلیکا (TEOS) در روش سل-ژل برای شروع یک پلی مریزاسیون خاص که نشات گرفته از سطح نانوذره باشند، مورد استفاده قرار گرفت. محلول دی ایزوسیانات، مایع یونی و SiO2 در یک بالن در حمام سونیک مخلوط شدند. پلی یورتان اطراف نانوذره سیلیکا در یک واکنش بسپارش بین مقادیر مختلف دی ال ها و دی ایزوسیانات ها به صورت هسته-پوسته تشکیل شدند. پایداری گرمایی کامپوزیت حاصله چندین برابر پلی یورتان های مربوطه می باشند بدون این که کاهش قابل ملاحظه ای در خواص مکانیکی آن ها ایجاد شود. طبیعت آلی – معدنی مایع یونی باعث توزیع مناسب نانوذرات در پلی یورتان می شود. نانوکامپوزیت های پلی یورتان/ سیلیکا مقاومت گرمایی قابل ملاحظه ای را از خود نشان دادند. خصوصیات آن ها توسط تکنیک های مرسوم، SEM TGA، TEM و DSC مورد بررسی قرار گرفتند.