ارتباط سبک تصمیم گیری و یادگیری خود راهبر در دانشجویان هوشبری

یادگیری خود راهبر مهارتی ضروری برای آموزش نوین بوده و میتواند بهوسیله شیوه های گوناگون تصمیم گیری افراد تحت تاثیر قرار گیرد. این مطالعه ارتباط سبک های مختلف تصمیمگیری و یادگیری خودراهبر را در دانشجویان هوشبری مورد بررسی قرار داده است.
این مطالعه توصیفی همبستگی، بر روی 147 نفر از دانشجویان هوشبری دانشکده پرستاری و مامایی مشهد که به روش سرشماری انتخاب شده بودند در تابستان سال 1393 انجام شد. از پرسشنامه های سبک های تصمیم گیری عمومی بروس و اسکات و خودراهبری در یادگیری چنگ و همکاران استفاده شد. روایی آنها با استفاده از روایی محتوا تایید و پایایی آنها از طریق محاسبه ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 74/ 0 و 94/ 0 برآورد گردید. پرسشنامه ها به شیوه خود گزارشی توسط دانشجویان تکمیل و داده ها با استفاده از آزمونهای کای دو، من- ویتنی، کروسکالوالیس و ضریب همبستگی اسپیرمن و بهوسیله نرم افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری در این مطالعه 05/ 0 در نظر گرفته شد.
میانگین سنی افراد شرکتکننده در مطالعه 66/ 8± 38/ 25 بود و اکثر مشارکت کنندگان را دانشجویان خانم (7/ 85%) تشکیل میدادند. سبک تصمیم گیری غالب در بیشتر افراد سبک منطقی و بعد غالب در یادگیری خودراهبر، انگیزه یادگیری بود. نمرات تمامی ابعاد تصمیم گیری و یادگیری خودراهبر، به استثنای سبک تصمیم گیری شهودی و بعد ارتباطات بین فردی در دو جنس، تفاوت معنی داری داشت. یادگیری خودراهبر با سبک تصمیم گیری منطقی همبستگی مثبت (644/ 0) و با سبک های اجتنابی (680/ 0-) و آنی (707/ 0-) همبستگی منفی معنی دار داشت و سبک تصمیم گیری منطقی با سبک های تصمیم گیری اجتنابی (345/ 0-) و آنی (675 /0-) همبستگی منفی معنی دار داشت.
سبک تصمیمگیری منطقی قویترین ارتباط را با یادگیری خودراهبر در دانشجویان تحت مطالعه داشت.