تاریخ آسیب شناسی باستانی و جمعیت شناسی باستانی

نشانه های بیماری های امروزه می تواند برای دانشمندان کمک کننده و رهیافتی تشخیصی به ازمنه های کهن باشد. به دانش بررسی بیماری ها در گذشته دیرین آسیب شناسی گفته می شود.
سرچشمه بیماری، فرگشت و پیشرفت بیماری در گروهه های بشری در درازی تاریخ و چگونگی سازگاری انسان با آن موضوع دانش آسیب شناسی باستانی است. در سده نوزدهم بررسی های دقیق مناسبی در زمینه سیفلیس پیش از کلمبی انجام گرفت. و سپس در اغازین سده بیستم پژوهش ها توسط ورشو، جونز، پوتناتم، هردلیکا، رافر و دیگران در زمینه های گسترده ای از ترافیناسیون گرفته تا شیستوزومیازیس انجام گرفت. در سده بیستم افرادی همچون هوتون، استوارت و دیگران پالیوپاتولوژی با پالیودموگرافی در هم آمیختند و پیشینه از بهداشت باستانی بدست آمد. در میانه های سده بیستم و پس از آن جارکو، بروسول، کوک بورن بر اساس پاتولوژی استخوانی به استنباط بیماری های باستانی مومیایی ها پرداختند این موضوع می توانست انقلابی در پالیوپاتولوژی ایجاد کند که برجسته ترین فرد این دوره ویلیام اورتنر است. با توجه به گسترش یافتن این دانش در جهان هدف از این مقاله آشنایی خوانندگان با این رشته و پرداختن و آغاز راهی برای گسترش آن در کشور عزیزمان است که میراث گرانبار باستانی دارد.