پاسخ آنزیم های دهیدروژناز و اوره آز به دو علف کش تری بنورون- متیل و بروموکسینیل در خاک تحت کشت گندم

هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر علف کش های تریبنورون- متیل (گرانستار) و بروموکسینیل (پاردنر) بر فعالیت آنزیم های دهیدروژناز و اوره آز در یک خاک آهکی تحت کشت گندم و میزان بازدارندگی فعالیت بیولوژیکی آنها بود. این پژوهش در قالب آزمایش فاکتوریل و بر پایه طرح کاملا تصادفی با 18 تیمار و 3 تکرار به صورت گلدانی انجام گردید. غلظت های علف کش تریبنورون- متیل 30، 42، 56 (غلظت توصیه شده) و 84 میلی گرم بر لیتر و علف کش بروموکسینیل 225، 450، 675 (غلظت توصیه شده) و 900 میلی گرم بر لیتر در دو حالت حضور و عدم حضور گیاه گندم اعمال شدند. فعالیت آنزیم های دهیدروژناز و اوره آز خاک در 3، 30 و 60 روز پس از مصرف علف کش ها اندازه گیری شدند. در هر یک از علف کش ها کاهش معنی داری در میزان فعالیت دهیدروژناز و اوره آز با افزایش غلظت علف کش در هر یک از زمان های نمونه برداری در مقایسه با تیمار شاهد مشاهده گردید. بالاترین میزان کاهش فعالیت آنزیم های دهیدروژناز و اوره آز در خاک تحت تیمار با علف کش بروموکسینیل به ترتیب به میزان 61 و 51 درصد در 30 و 3 روز پس از مصرف در غلظت 900 میلی گرم بر لیتر بدست آمد. در این آزمایش فعالیت آنزیم دهیدروژناز بعد از روز سوم تیمار روند افزایشی نشان داد. این افزایش فعالیت را می توان ناشی از افزایش جمعیت میکروبی با قابلیت استفاده از علف کش به عنوان منبع کربنی دانست. همچنین کاهش معنی داری در میزان فعالیت آنزیمی در تیمارهای بدون گیاه در مقایسه با تیمارهای با گیاه مشاهده شد.