بررسی جایگاه لذت با تکیه بر حکمت صدرا و سودگرایی بنتام

سهروردی را باید حلقه واسط فلاسفه مشایی و اشراقی و عرفا دانست. شیخ اشراق عرفان را با فلسفه عمیقا درآمیخت به گونه ای که فلسفه از خشکی محض خویش به درآمد و عرفان پایه های استوار استدلالی یافت. به عبارت دیگر علت ظهور افرادی مثل ابن عربی، عزیزالدین نسفی و حتی صدرالمتالهین را با ید در تاثیر سهروردی بر فلسفه و عرفان جستجو کرد. یکی از مهم ترین وجوه اشتراک فلسفه مشاء، فلسفه اشراق و عرفان اسلامی؛ بحث وجود است که اشراقیون و عرفا از آن به نور تعبیر می کنند. مهم ترین جلوه نور در قرآن آیه 35 سوره نور است که فلاسفه و عرفا تاویلات و تفسیرات متفاوتی از آن کرده اند. سهروردی در تاویلاتش هم از فلاسفه مشاء تاثیر پذیرفته هم متاثر از عرفاست.مثلا در تفسیر «لاشرقیه ولاغربیه» مانند ابن سینا آن را چیزی می داند که نه عقل باشد نه هیولا؛ و «شجره زیتونه» را مثل غزالی قوه فکر دانسته است؛ «نورعلی نور» را بازگشت هر چیزی به جنس خودش گفته است در حالی که غزالی و عین القضات از آن به روح نبوی تاویل نموده اند.
در این مقاله تاویل ها و تفسیرهای سهروردی از نور(عموما) و آیه نور(خصوصا) به بحث گذاشته شده میزان تاثیر پذیری وی از متقدمین فلاسفه و عرفا و جنبه های ابتکاری تاویلات او بررسی می گردد.