تغییرات ژنتیکی ویروس و فرار از سامانه ایمنی، چالش های پیش رو علیه آنفلوآنزا: مقاله مروری

پراکندگی ویروس های آنفلوآنزا در گونه های مختلف پرندگان و پستانداران تهدید جدی جمعیت های انسانی و حیوانی در سطح جهانی است. انتقال مستقیم ویروس هایی که دارای گیرنده های اختصاصی اسید سیالیک شبیه ویروس های آنفلوآنزا انسانی هستند هشداری برای پیدایش یک سویه جهش یافته جدید است که به احتمال شاخصه های مولکولی برای تکثیر آسان در میزبان انسانی را کسب کرده و می تواند به سهولت از فردی به فرد دیگر منتقل شود. تغییرات ژنتیکی، بازپدیدی و نوپدیدی واریته های آنتی ژنی و انتقال ویروس آنفلوآنزا پرندگان به انسان اقدامات گسترده برای کنترل جهان گیری را می طلبد. واکسیناسیون، پیشگیری دارویی و محافظت فردی ابزارهای برخورد با عفونت ویروسی هستند. پدیدار شدن سویه های مقاوم تحت فشار انتخابی دارو و کارایی محدود آنها در موارد پرخطر، نیاز به راهبردهای درمانی جدید را بیش تر می کند. در سال های اخیر ترکیباتی که بر مراحل مختلف چرخه زندگی ویروس اثر می گذارند معرفی و دامنه گسترده ای از راهبردهای ضد ویروسی شامل بازداشتن ورود و توقف تکثیر ویروس یا هدف قرار دادن مسیرهای انتقال پیام داخلی سلولی ارایه شده اند. واکسن های غیرفعال فقط پاسخ سلول های B را برمی انگیزند. کاربرد این واکسن در نتیجه پدیدار شدن واریته های آنتی ژنی جدید ویروس با محدودیت هایی مواجه شده است. در دهه اخیر طراحی واکسن های ژنی با هدف قرار دادن پروتئین های ویروسی که پاسخ های ایمنی هومورال و سلولی را القا می کنند، مورد توجه بوده است. افزایش و هدایت این پاسخ ها با بهره گیری از یاور قابل دستیابی است. توانایی یاورهای مولکولی زیستی مانند سایتوکین ها، اینترلوکین ها، و مشتقات باکتریایی برای بهبود ایمنی زایی واکسن ها به عنوان راهبردی نوین در حال ارزیابی است، هر چند پروتئین های تنظیم کننده سامانه ایمنی توجه بیش تری را به خود معطوف کرده اند.