مقایسه تاثیر آموزش مبتنی بر مورد به دو شیوه حضوری و الکترونیکی نابرخط (تالار گفتمان) بر میزان دانش و نگرش دانشجویان دندانپزشکی دوره عمومی دانشگاه علوم پزشکی شیراز

یادگیری الکترونیکی به عنوان یکی از شیوه های نوین آموزش، دستیابی به مهارت هایی را در سطوح بالاتر امکان پذیر می کند. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر آموزش مبتنی بر مورد به دو شیوه حضوری و الکترونیکی نابرخط (تالار گفتمان) بر میزان دانش و نگرش دانشجویان دندانپزشکی دوره عمومی دانشگاه علوم پزشکی شیراز می باشد.
این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که در سال تحصیلی 1393 بر روی 44 دانشجوی دندانپزشکی انجام شد. روش نمونه گیری تصادفی سازی بلوکی بود. به منظور سنجش میزان آگاهی از محتوای درسی، از هر دو گروه پیش و پس از تدریس آزمون کتبی گرفته شد. روایی سوالات، توسط اساتید بررسی و پایایی آن با استفاده از ضریب کودر-ریچاردسون برابر با 58%=20-KR محاسبه شد. برای ارزیابی نگرش دانشجویان نسبت به دو شیوه آموزشی از پرسشنامه چهارده سوالی با میزان پایایی 92/0=α، استفاده شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون های آماری تی زوجی، تی مستقل با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد. سطح معناداری قابل قبول برابر با 05/0= α می باشد.
از لحاظ آماری میانگین نمره آگاهی اولیه در دو گروه آموزشی مشابه بود (647/0p=). در هر دو گروه افزایش معناداری در سطح آگاهی افراد پس از آموزش مشاهده شد (001/0p<). مقدار آگاهی افراد در دو گروه آموزشی قبل از آموزش نسبت به پس از آن به طور معناداری افزایش یافت. افزایش سطح آگاهی در زنان و مردان مشابه بود (822/0=p). ارتباط معناداری بین نگرش افراد با شیوه آموزش و سن شرکت کنندگان نبود.
با توجه به یکسان بودن میزان یادگیری و نگرش دانشجویان در روش یادگیری الکترونیکی نابرخط (تالار گفتمان) و آموزش حضوری، و موثر بودن یادگیری الکترونیکی در کاهش زمان و صرفه جویی در هزینه ها و امکانات آموزشی، می توان از این شیوه نوین به عنوان بخشی از فعالیت های یادگیری در برنامه آموزشی پزشکی استفاده کرد.