اثربخشی رویکرد تلفیقی شناختی گفتاری در درمان لکنت بزرگسال

لکنت یکی از بیماری های بحث برانگیز و یک اختلال گفتاری چند وجهی روانی حرکتی است که در جریان طبیعی گفتار فرد روی می دهد و همراه با تغییرات رفتاری، شناختی و نگرشی است. هدف این مطالعه بررسی اثربخشی رویکرد تلفیقی شناختی گفتاری در درمان لکنت بزرگسال بوده است.
در یک مطالعه شبه تجربی 30 مرد و 8 زن دارای لکنت در دامنه سنی30-18 ساله (میانگین 24 سال) بررسی شدند. نمونه های گروه آزمایش وکنترل(هر کدام 19 نفر) به صورت در دسترس از میان مراجعان لکنتی بزرگسال مراکز گفتاردرمانی و توانبخشی شهر تهران و حومه انتخاب شدند. آزمودنی های گروه آزمایش با استفاده از رویکرد تلفیقی شناختی_ گفتاری و گروه کنترل از رویکرد شکل دهی روانی گفتار مورد مداخله قرار گرفتند. ازآزمون SSI-3 برای سنجش ویژگی های آشکار لکنت (بسامد لکنت، دیرش لکنت و رفتارهای فیزیکی) و از آزمون WASSP برای سنجش ویژگی های درونی لکنت (جنبه های شناختی، نگرشی واحساسی) استفاده شد. برای تحلیل داده ها ازآزمون های آماری یک نمونه ای کلوموگراف اسمیرنف، تی مستقل و تحلیل چند متغییره استفاده شد.
نتایج پژوهش نشان داد که میانگین روانی گفتار، میانگین روانی خواندن شفاهی و میانگین خرده مقیاس های نیمرخ شناختی در دو گروه تفاوت معنی داری به نفع گروه آزمایش دارد (001/ 0>P).
مطابق یافته های تحقیق، روش تلفیقی شناختی گفتاری در درمان لکنت بزرگسال اثربخش تر از رویکرد شکل دهی روانی گفتار بود.