همسویی ایده ها نزد ویکتور هوگو، شهریار و بهار

رمانتیسم، جنبش ادبی ابتدای قرن 19، جلوهایی در ادبیات ایران دوران مشروطه به بعد پیدا می کند. در واقع، آشنایی شعرا و نویسندگان ایران با ادبیات غرب و به ویژه ادبیات فرانسه باعث تاثیرگذاری این مکتب در سبک و سیاق ادیبان ایران می شود و آثار آن از اوایل دوران مشروطه در متون ادبی ایرانی پدیدار می گردد. آن ها به طبیعت پناه می برند تا در آن آرامش و الهام بیابند. براساس آنچه خو در اشعارشان می گویند، طبیعت حالت روحی ایشان را منعکس می کند. در ادامه، آن ها به گذشته ای آرمانی روی می آورند که یا در سادگی دوران کودکی تبلور پیدا می کند یا در گذشته ای دور و پرشکوه در تاریخ کشورشان. بنابراین در آثار این شعرا میل به تغییر، قیام و انقلاب نیز وجود دارد که می توان آن را در احساسات ملی گرایانه آن ها مشاهده کرد. در این مقاله سعی شده تا به روشی تطبیقی و با کنار هم قرار دادن اشعار ویکتور هوگو، شهریار و بهار و با تمرکز بر سه مضمون طبیعت، نوستالژی و احساسات ملی گرایانه، به دریافت شاعران فارسی گو از شاعر رمانتیک فرانسوی اشاره و شباهت ها و درونمایه های مشترک برجسته شود.