تهیه و بهینه سازی نانوذرات نشان دار کیتوسان و بررسی رهایش آن از سامانه تراپوستی

نانوذرات پلیمری زیست سازگار کاربردهای گسترده در مهندسی زیست پزشکی دارند. در پژوهش حاضر، نانوذرات کیتوسان به روش ژل شدن یونی و با درنظرگرفتن دو عامل موثر نحوه افزودن محلول تری پلی فسفات (TPP) به کیتوسان و اعمال شوک دمایی تهیه شدند. با درنظرگرفتن دو متغیر غلظت کیتوسان و غلظت TPP، متوسط اندازه نانوذرات و مقدار بازده تهیه آنها با استفاده از روش پاسخ سطح و طرح مرکب مرکزی بهینه سازی شد. بازده غلظت دو محلول کیتوسان و TPP برای بهینه سازی در پنج سطح، براساس مطالعات پیشین و پیش آزمون های انجام شده به ترتیب بین 0/5 تا 2/5 و 0/25 تا 1/25 معین شد. نانوذرات به دست آمده در شرایط بهینه، با غلظت کیتوسان و TPP به ترتیب 1/25 و 0/6 میلی گرم بر لیتر، دارای متوسط اندازه عددی 54 نانومتر و بازده تهیه %62 بودند. از نظر شکل شناسی، نانوذرات در شرایط بهینه کروی بودند و بار سطحی آنها نیز 31 میلی ولت بود. برای بررسی احتمال خروج نانوذرات کیتوسان از چسب آکریلی مصرفی در سامانه های تراپوستی، نانوذرات نشان دار کیتوسان با استفاده از واکنش بین گروه ایزوتیوسیانات در مولکول فلوئورسین ایزوتیوسیانات (FITC) و گروه آمین نوع اول در کیتوسان تهیه شدند. تشکیل پیوند با دستگاه FTIR تایید شد. متوسط اندازه عددی نانوذرات نشان دار کیتوسان 70 نانومتر به دست آمد. در نهایت نشان داده شد، نانوذرات کیتوسان، بدون روش های افزایش نفوذ، قابلیت خروج را از چسب آکریلی ندارند.