اثر کیتوزان و نانوکیتوزان بر کاهش تحمل اسیدی لیستریا مونوسایتوژنز

کیتوزان، یک پلیمر غیرسمی است که از داستیلاسیون کیتین به دست می آید و به دلیل استفاده های تجاری فراوانی که در صنایع غذایی دارد، توجه زیادی را به خود جلب کرده است. در تحقیق حاضر، توانایی کیتوزان و نانوذرات کیتوزان در حساس کردن لیستریا مونوسایتوژنز به pHهای پایین، مورد ارزیابی قرار گرفته است. به این منظور، سلول های لیستریا مونوسایتوژنز در محیط TSB با pH برابر با 4 و 5 ایجاد شده به وسیله ی اسید کلریدریک و اسید استیک با غلظت های صفر، 05/0، 1/0 و 2/0 درصد کیتوزان و نانوکیتوزان به مدت یک ساعت مواجه گردید. کیتوزان، اثر ضدمیکروبی مشخصی را در pH برابر 5 نشان نداده؛ اما نانوکیتوزان در غلظت 2/0 درصد سلول های لیستریا مونوسایتوژنز را به این pH حساس تر کرده است. اثر ضدمیکروبی کیتوزان و نانوکیتوزان با کاهش pH به 4 افزایش یافته؛ به گونه ای که در این pH، کیتوزان در غلظت 2/0 درصد و نانوکیتوزان در غلظت های 1/0 و 2/0 درصد کاهش معنی داری را در تعداد سلول های زنده ی باکتری در مقایسه با گروه کنترل و غلظت های پایین تر این دو ترکیب باعث شده اند (05/0p<). هم چنین نتایج نشان داده که تاثیر نانوکیتوزان بر کاهش تحمل اسیدی باکتری در حضور هر دو اسید استفاده شده، به طور معنی داری بیش تر از کیتوزان می باشد (05/0p<). نتایج رنگ آمیزی فلورسانس نشان داده که کیتوزان و نانوکیتوزان، آثار ضدمیکروبی خود را با اختلال در عملکرد غشای سلولی باکتری، ایجاد می کنند و در این مورد نیز نانوکیتوزان، تاثیر بیش تری را در مقایسه با کیتوزان در غلظت های مشابه داشته است (05/0p<).