سطوح درک مفهوم امامت در شعر آیینی معاصر

آنچه اشعار مذهبی را از دیگر سروده ها جدا می کند محتوای آن هاست؛ یعنی مذهب. بنابراین مهم ترین رویکرد در نقد شعر مذهبی، نقد محتواست. مهمترین مساله در این رویکرد نقد، سنجش میزان فهم و باورمندی شاعر نسبت به مبانی آیین است. محور باور های تشیع و وجه تمایز آن با دیگر مذاهب، به طور عمده مفهوم امامت است؛ لذا سنجش سطح دانش و شناخت مفهوم امامت و نیز عمق باورمندی به این دانسته ها به عنوان ملاکی تعیین کننده در نقد محتوایی شعر شیعی محسوب می شود. در این نوشته تلاش شده که سطوح مختلف این شناخت مورد بررسی قرار بگیرد و راهکار هایی برای سنجش عمق باور شاعر پیشنهاد شود. در این تحقیق فهم مفهوم امامت به این 10 سطح تفکیک شده است: الف) دریافت های حداقلی و تقصیری: 1- امام: شخصیتی تاریخی 2- امام: رهبر سیاسی ب) دریافت های کلامی و متعارف شیعی: 3- امام: صاحب فضایل 4- امام: محبوب خدا و خلق 5- امام: مستحق جایگاه امامت و خلافت، ج) دریافت های باطن گرایانه: 6- امام: نور و حقیقتی برتر 7- امام: حقیقت قرآن کریم 8- امام: حاضر در خلقت 9- امام: قابل الحاق و وحدت، د)دریافت های غلوآمیز: 10- استقلال امام و غلو.
در این نوشته، استخراج سطوح باورمندی بر پایه قرآن و حدیث شیعی بوده و شعر های مورد بررسی این پژوهش از میان معاصران انتخاب شده است