مقایسه اثر درمانی سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان و محیط کشت مایع حاصل از آن در درمان سائیدگی ایجاد شده در مفصل زانوی خوکچه هندی

استئوآرتریت یک بیماری شایع و دردناک مفصلی با علت نامعلوم می باشد. این بیماری با سن در ارتباط بوده و بیشتر در سنین میانسالی و بالاتر دیده می شود. در مهندسی بافت استفاده از سلول های بنیادی به دلیل داشتن توانایی بالا در تکثیر و تمایز، افق نوید بخشی را در ترمیم آسیب های وارده به ارگان ها و بافت ها از جمله غضروف به وجود آورده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر ترمیمی سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از مغز استخوان و محیط کشت مایع حاصل از آن (سیکریتا) در مدل حیوانی خوکچه هندی دچار استئوآرتریت می باشد.
به این منظور سلول های بنیادی مزانشیمی از استخوان ران استخراج و در محیط آزمایشگاه تکثیر گردید. سپس با قطع وتر صلیبی قدامی در 15 سر خوکچه هندی پس از گذشت 8 هفته استئوآرتریت ایجاد شد. در مرحله بعد به میزان 106×2 سلول بنیادی مزانشیمی در پاساژ 3 به فضای مفصلی 5 خوکچه و سیکریتا به 5 سر دیگر تزریق شد. 5 خوکچه نیز به عنوان گروه کنترل بدون درمان در نظر گرفته شد و پس از سه ماه روند ترمیم توسط آزمایش های هیستوپاتولوژی و رادیولوژی مورد بررسی قرار گرفت.
پس از گذشت 3 ماه ارزیابی های رادیولوژی کاهش معنی دار استئوآرتریت در گروه سلول بنیادی و سیکریتا نسبت به گروه کنترل را نشان داد. همچنین در نتایج حاصل از تست های هیستوپاتولوژی نیز کاهش استئوآرتریت در گروه سلول بنیادی و سیکریتا نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید با این تفاوت که ماتریکس و توزیع غضروف مفصلی و همچنین کلاژن تیپ 1 و2 در سیکریتا به طور معنی داری بهتر بود.
بر اساس یافته های این مطالعه استفاده از سلول های بنیادی و سیکریتا با کاهش و ترمیم استئوآرتریت مرتبط بوده است. باید به این نکته توجه کرد که انجام مطالعات بیشتر در بازه زمانی بلندتر و استفاده از سلول های بنیادی سایر بافت ها به تنهایی یا همراه با سیکریتا برای درمان ترمیم ضروری به نظر می رسد.